U jugoistočnoj Aziji otkrivene su najstarije mumije na svetu, starije čak 7.000 godina od egipatskih. O otkriću su objavili istraživači iz Australije, koji su analizirali leševe pronađene u regionu, a među njima se izdvaja skelet muškarca star više od 9.000 godina. Ovi leševi su sušeni dimom i pronađeni su u zgrčenim položajima, što ukazuje na drevne rituale sahranjivanja lovaca-sakupljača koji su naseljavali područje južnog Kine i jugoistočne Azije.
Prema studiji objavljenoj u Zborniku radova australijske Nacionalne akademije nauka, istraživači, predvođeni arheologom Sjao-čun Hungom, navode da su ti ljudi sušili tela mrtvaca na dimu nekoliko meseci pre sahrane. Ovaj proces predstavlja oblik mumifikacije, koji je istorijski primećen među autohtonim australskim društvima, a slične tehnike se koriste i danas u nekim delovima Nove Gvineje.
Hung smatra da se mumifikacija sušena dimom možda razvila iz verovanja koja naglašavaju očuvanje telo predaka. Takođe, postoje indicije da su se ova verovanja širila kroz južnu Aziju ka severoistočnoj Aziji, kako su ljudske grupe migrirale iz Afrike pre oko 60.000 godina. „Izvanredno je to što se ovaj proces mumifikacije održao više od 12.000 godina među autohtonim grupama,“ ističe Hung.
Ova tehnika se razlikuje od onih koje su razvijane u drugim delovima sveta. Na primer, narod Činčoro iz Južne Amerike primenjuje svoje tehnike mumifikacije, koje uključuju uklanjanje unutrašnjih organa i sušenje tela na suncu, već oko 7.000 godina. S druge strane, upotreba smola i drugih supstanci za mumifikaciju u Egiptu pojavila se pre otprilike 6.330 godina.
Hung i njegov tim proučili su skelete na 95 arheoloških lokaliteta, među kojima su mnoge lokacije u jugoistočnoj Aziji, a neke i na obližnjim ostrvima kao što su Borneo i Java. Istraživači su primetili opekotine na lobanjama i kostima, što sugeriše da su tela bila izložena dimu i visokoj temperaturi tokom procesa mumifikacije.
Analiza skeleta ukazuje na nepravilne tragove ugljenisanja i pažljivo postavljene uglavnom netaknute ostatke. To dokazivanje sugeriše da su tela lagano zagrevana iznad dimnih vatri, što je pomoglo u očuvanju i mumifikaciji kože, sprječavajući raspad kostiju. Laboratorijske tehnike korišćene za utvrđivanje unutrašnje molekularne strukture kostiju, primenjene na 54 skeleta iz 11 lokaliteta, takođe su pružile dokaze o produženom zagrevanju na niskim temperaturama.
Ovo otkriće izaziva nova razmatranja o praksama sahranjivanja u starim kulturama i načinima na koje su različite civilizacije pristupale smrti i očuvanju svojih predaka. Istraživači planiraju nastavak proučavanja ovih mumija kako bi bolje razumeli obrazce migracija i kulturnu evoluciju u regionu. Ova otkrića nas podsećaju na bogatu istoriju života i smrti u različitim delovima sveta i pružaju uvid u drevne običaje koji su oblikovali kulturne identitete naroda.
Kako se nastavlja istraživanje, moguće je da će se otkriti još više o tehnikama mumifikacije i verovanjima koja su ih prati. Ovo značajno otkriće ne samo da menja naše razumevanje istorije mumifikacije, već i omogućava dublji uvid u prošlost naših predaka, njihove običaje i verovanja u spoku. Ova saznanja će zasigurno doprineti širem razumevanju antropoloških i arheoloških fenomena koji oblikuju istoriju čovečanstva.
