Kralj Milan Obrenović je tokom svoje vladavine stvorio značajnu umetničku zbirku, koja se, nažalost, nakon njegove abdikacije i pada dinastije Obrenović, delimično uništila ili rasprodala. Iako se ponekad pojavljuje na svetskim aukcijama, ovi fragmenti zbirke čuvaju se u sećanjima savremenika, uključujući i francuskog kolekcionara Ambroaza Volara. On je pisao o kraljevoj kolekciji koja je obuhvatala dela najznačajnijih francuskih impresionista, naglašavajući Milanovu sposobnost da prepozna kvalitetna umetnička dela.
Prema Vukeliću, stručnjaku za umetnost, Volar ističe da je Milan bio eklektičan sakupljač, sa grofom Isakom de Kamondom kao glavnim konsultantom. Ovaj stav negira tvrdnje nekih istoričara, koji su smatrali da Obrenovići nemaju umetnički smisao. Svedočanstva poput onih Beti Vukanović, koja je saznala za deo kolekcije na dvoru, pružaju drugačiju sliku.
Obim kraljeve zbirke nije lako izmeriti, s obzirom da nemamo dovoljno podataka. Glavni izvori informacija su aukcijski katalozi koji su dokumentovali rasprodaju dela iz dvora Obrenovića. Prva značajna aukcija održana je 1905. godine u Austriji, organizovana u cilju podrške dobrotvornim akcijama kraljice Natalije. Ovaj događaj je bio značajan ne samo po količini predmeta koji su se nudili, već i po raznovrsnosti, s predmetima iz šesnaest različitih soba dvorca.
Vukelić govori da su među najvrednijim predmetima izdvojene dve flamanske tapiserije iz doba Luja XIII, koje su privlačile pažnju svojim raskošnim dekorom. Pored njih, tu su bili i svilen tepih iz manufakture Hereke i razna dela iz porodice Sevra i Majsena. Aukcija je obuhvatila i dela starih majstora, među kojima se ističe „Poklonjenje pastira“ pripisano Palmi Mlađem, kao i portreti od Natalea Skjavonea. Zanimljivo je da je veći deo umetničkih dela otišao u inostranstvo, a kupci su dolazili iz Engleske i Rumunije, tako da su se mnogi vredni predmeti našli u stranim kolekcijama.
Milan Obrenović je, u vreme kada se predstavljao kao grof od Takova, tokom putovanja po Bliskom istoku, obnovio svoj interes za orijentalne rukotvorine. Ove kolekcije su u velikoj meri uticale na oblikovanje Arapskog salona, jednog od značajnih delova kraljevog dvorca. Ovaj salon je bio ukrašen pravim remek-delima adžami umetnosti sa zanimljivim zidnim oblogama.
Osim umetničkih dela iz zapadnih zemalja, kralj Milan je sakupljao i ono što je na području Orijenta bilo popularno u to vreme. Tokom njegovih putovanja, stekao je nova znanja o orijentalnoj umetnosti, koja su bila inspiracija za njega i druge evropske dvorove.
Na dvoru su se nalazili i umetnici poput Đorđa Krstića i Petra Ubavkića, a kralj Milan i kraljica Natalija su podržavali njihove radove. Vukovac, kao najistaknutiji portretista, naslikao je impresivan portret kraljice Natalije, koji se danas čuva u Narodnom muzeju Srbije.
Milanova kolekcija nije ostala bez nasleđa, jer je njegov naslednik, kralj Aleksandar, takođe nastavio tradiciju sakupljanja umetnosti, iako se njegov fokus pomerio na trofejno oružje i satove. Međutim, mnoge vredne stvari nestale su iz njegovog poseda nakon njegovog atentata.
U poslednje vreme se istražuje bogata nasleđa Obrenovića, a analiza kolekcije i njene vrednosti mogla bi da pruži uvid u vrhunske umetničke norme i tradiciju u Srbiji. Dejan Vukelić sugeriše da bi, da su svi ovi predmeti ostali u zemlji, danas činili značajan deo kulturne baštine Srbije. Vratiti pažnju na ovu kolekciju i vrednovati umetnost iz tog doba bitno je za očuvanje srpskog kulturnog identiteta.
