Pisac Miomir Petrović predstavio je svoj novi roman „Dionizije 1941: Moguća istorija Ivana Petrovića“ u knjižari „Delfi“ u Beogradu. Ovaj roman ispituje lik grčkog boga Dionisa, postavljajući pitanja o prirodi glumca i granicama profesionalizma. Petrović navodi da je Dionis, najmlađe grčko božanstvo, bio simbol zanosa i vina, kao i zaštitnik glumaca, što pridaje dodatnu težinu njegovoj narativi.
Središnja figura romana je Svetislav Ivan Petrović (1894-1962), srpski glumac koji je igrao u nemačkim, mađarskim i američkim filmovima. Kroz njegov lik, autor istražuje koncepciju glumačkog poziva i izazove sa kojima se suočava umetnik u turbulentnim vremenima. Petrović opisuje kako je ovaj glumac bio obožavan, čak i u situacijama kada je žandarmerija morala da ga štiti od obožavateljki 1928. godine.
U romanu se takođe dotiče i pitanja moralnosti i etike u umetnosti, postavljajući pitanje o kvislinzima i kolaboraciji umetnika tokom rata. Pitajući se gde završava profesionalizam, a gde počinje samoobožavanje, Petrović izaziva čitatelja da razmišlja o odgovornosti umetnika u vremenu krize. Ocena da se trenutno nalazimo u godini 1939. naglašava potrebu za budnošću i svesnošću o potencijalnim opasnostima.
Jedan od ključnih elemenata koji čini roman zanimljivim su istorijski konteksti pred Drugi svetski rat. Petrović ističe kako mu je to vreme zanimljivo zbog umetničkih strujanja, posebno ekspresionizma, koji je tada bio na vrhuncu. Deda i baka iz predratne Srbije, zajedno sa vibracijama Beograda koji teži da postane metropola, čine pozadinu za istraživanje društvenih i kulturnih promena.
Petrović je, istražujući život Svetislava Petrovića, analizirao različite izvore, uključujući filmove i novinske članke, koji su mu pomogli da dočara njegov lik. Takođe, ističe značaj medija u oblikovanju slike o javnim ličnostima i njihovim doprinosima.
Literarna kritičarka Nataša Gojković komentariše roman, nazivajući ga dela koje ide „klasičnom linijom“ – stvarajući istinu uz minimalnu upotrebu reči. Gojković primećuje promenu u stilu pripovedanja, koji se oslanja više na faktičnost nego na deskriptivne ukrase, što daje novo svetlo na Petrovićev rad. Takođe, primećuje da je autor razvio sopstveni stil, u kojem se oseća bliskost s junacima.
Dejan Acović, prevodilac i kritičar, opisuje knjigu kao „jako pametno napisan“ rad s senzualnim tonom i ritmom pripovedanja. Ova pohvala ukazuje na to kako roman uspeva da angažuje čitaoca, stvarajući snažan emocionalni odjek.
Obrađujući temu umetnosti i njenog mesta u društvu, „Dionizije 1941“ se učvršćuje kao značajno delo koje ne samo da istražuje život jednog umetnika, već i šire kulturne i političke kontekste koji ga oblikuju. Kao takvo, delo poziva na preispitivanje uloge umetnosti u vremenima političkih nemira i ličnih dilema.
Petrovićeva sposobnost da prikaže kompleksnost ljudske prirode i izazove s kojima se suočavaju umetnici čini ovaj roman važnim delom savremene srpske književnosti. Kroz ovaj rad, autor ne samo da istražuje ličnu istoriju, već i univerzalna pitanja koja se tiču identiteta, umetnosti i odgovornosti pojedinca prema društvu. Na taj način, „Dionizije 1941“ postaje ne samo biografski roman, već i duboka studija o ljudskoj psihologiji i umetnosti uopšte, koja ostavlja čitatelja s mnogo pitanja za razmišljanje.
