Radmila Savićević, rođena 8. februara 1926. u Kruševcu, bila je jedna od najsvetlijih zvezda srpske i jugoslovenske glume. Svojim talentom i šarmom osvojila je srca publike i ostavila neizbrisiv trag u domaćem glumištu. Preminula je 8. novembra 2001. u Beogradu, a njen doprinos umetnosti se i dalje pamti i ceni.
Radmila je odrasla u porodici gde je njena majka, sama sa troje dece, radila kao krojačica. Njena rano ostvarena strast prema pozorištu dovela ju je do članstva u Kruševačkom pozorištu, a kasnije i u Niškom narodnom pozorištu, gde je igrala različite komične i dramske uloge. Tokom 1940-ih postala je član Beogradskog dramskog pozorišta, gde je stekla reputaciju kao izvanredna komičarka.
Njena filmska karijera započela je 1961. godine u filmu „Mica i Mikica“, a prava popularnost došla je s ulogom Violetе u seriji „Kamiondžije“ iz 1973. godine. Ovaj lik, pored Pavla Vuisića, postao je jedan od njenih najprepoznatljivijih likova, a serija je obeležila jedno od najsvetlijih poglavlja u jugoslovenskoj televizijskoj istoriji. Radmila je igrala i u seriji „Pozorište u kući“ kao majka Vuka Petrovića, što je dodatno učvrstilo njen status televizijske ikone. Lik koji je tumačila utelovljuje dobrodušnu ženu iz naroda, poznatu po svojoj mudrosti i jedinstvenom duhovitom duhu.
Od sedamdesetih godina prošlog veka, Radmila je ostvarila brojne nezaboravne uloge. Serija „Babino unuče“ iz 1977. godine i „Srećni ljudi“ iz 1993. godine doneli su joj status „bake nacije“. Kao Ristana Riska Golubović, njen lik je postao sinonim za brigu o porodici i ljubav prema deci, ostavljajući za sobom brojne nezaboravne rečenice i trenutke.
Iako nikada nije osvojila prestižnu nagradu „Dobričin prsten“, posthumno joj je 2003. dodeljena nagrada „Žanka Stokić“. Njene uloge često su karakterisane toplinom, humorom i dobrom voljom, što je učinilo da zavoli je publika na svakom koraku. Godine 2021. Udruženje Fedis počelo je da dodeljuje nagradu za najbolju žensku epizodnu ulogu u njenom imenu, čime se njena ostavština dodatno slavi.
Radmila je bila talentovana u crtama komedije i drame, a njena sposobnost da dočara srpske narodne osobine, posebno ulogama žena iz sela, dodatno je ojačala njen status umešnog komika. Nakon višegodišnjeg uspeha na pozornici, odlučila je da se okrene i filmu, ostvarivši značajan prelaz koji je obogatio njen umetnički opus.
U privatnom životu, Radmila je bila udata za glumca Božidara Savićevića. Njihova ljubav bila je simbolica onih vremena, a Radmila je često govorila o važnosti porodice i podrške koju je dobijala od svog supruga. Nakon njene smrti 2001. godine, sahranjena je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu, a njeno nasleđe i dalje živi kroz generacije koje su uživale u njenim delima.
Savićevićka je svojom karijerom postavila visoke standarde u jugoslovenskom glumištu, često tumačeći uloge koje su oslikavale srpsku kulturu i tradiciju. I danas, sećanje na nju i njene likove budi emocije i poštovanje među pokolenjima. Radmila je ostavila svog duha u svaku ulogu koju je tumačila, i njena umetnost se i dalje prenosi sa generacije na generaciju, podsećajući nas na snagu glume i umetnosti u životima ljudi.
