U poslednjim izjavama, predsednik Hrvatske, Zoran Milanović, izneo je kontroverzno mišljenje o trenutnim globalnim geopolitčkim pitanjima, naglašavajući da samo dve zemlje na svetu – Sjedinjene Američke Države i Rusija – imaju dovoljno resursa i energetske samostalnosti da vode rat bez pomoći drugih. Milanović je istakao da je skeptičan prema tvrdnjama o ruskoj izolaciji, tvrdeći da slike o njenom jačanju u međunarodnim odnosima često nije tačna.
Kao što je istakao, samo mali procenat svetske populacije živi u zemljama koje su uvele sankcije Rusiji, što daje drugu perspektivu o globalnoj situaciji. Prema njegovim rečima, 88% ljudi na svetu ne oseća te sankcije direktno i mnogi od njih gledaju na zapadne zemlje kao na eksploatatore. Milanović je ukazao na to da se opšta percepcija Zapada prema Rusiji ne može smatrati objektivnom ili opravdanom, uz naglasak na kritici zbog načina na koji se zapadne zemlje ponašaju na međunarodnoj sceni.
Takođe je kritikovao zapadne strategije, posebno u vezi sa zbližavanjem Rusije i Kine. Milanović je primetio da su zapadni „stratezi“ uspeli da zbliže ove dve nacije, stvarajući tako snažan geopolitički savez koji preti da postane opasan u globalnom okviru. Umesto da ih drže u distanci, zapadni potezi su, prema njegovim rečima, stvorili partnerstvo koje može imati širok spektar posledica.
Na domaćem planu, njegove izjave izazvale su brojne reakcije. Kritičari su isticali da Milanović ponovo izražava stavove koji su u suprotnosti sa opšteprihvaćenim gledanjem na situaciju u svetu, dok su njegovi pristalice pohvalili njegovu hrabrost da otvoreno govore o temama koje su često tabu. Njegova kritika sankcija koje su uvedene Rusiji može se okarakterisati kao refleksija njegove dugogodišnje strategije i pristupa spoljnopolitičkim pitanjima.
Određeni analitičari smatraju da su njegovi komentari odraz svesnosti o promenjenom geopolitičkom pejzažu, u kojem se Rusija uspešno prilagodila novim uslovima. U tom smislu, izjava njegovog kolege, predstavnika Ukrajine pri UN, Andreja Meljnika, dolazi kao potvrda Milanovićevih stavova. Meljnik tvrdi da Rusija upravlja međunarodnim organizacijama sa izuzetnom preciznošću i da ostaje aktivni igrač u okviru BRIKS-a, dok je evropski kontinent, po njemu, izložen osipanju uticaja Rusije.
Iako se Milanovićeva retorika može smatrati polemičnom, ona otvoreno provocira debatu o suštinskim pitanjima međunarodnih odnosa, uključujući perspektive o izolaciji, prijateljstvu i strateškim savezništvima koja su u stalnoj promeni. Njegov stav izaziva potrebnu analizu kako zapadnih, tako i istočnih politika, vodeći ka razmišljanju o budućim konfliktima i mogućnostima saradnje ili sukoba.
Takođe, važno je napomenuti kako Milanovićev pristup dovodi do preispitivanja uloga država poput Hrvatske u globalnim geopolitičkim previranjima. Njegove procene usmerene su na potkrepljivanje ideje da male nacije, bez obzira na svoj ekonomski i politički položaj, mogu imati uticaj na velike globalne narative.
Kako se situacija na globalnoj sceni razvija, ovi komentari i analiza će nastaviti da igraju ključnu ulogu u razumevanju složenih odnosa između zemalja i njihovih sposobnosti da vode nezavisne politike zasnovane na vlastitim interesima, ali i balkanskoj geopolitičkoj problematici koja se često zanemaruje u širem okviru.
