Ljubomir Simović, istaknuti srpski pesnik i dramski pisac, preminuo je u noći između 19. i 20. februara 2025. godine. Njegov odlazak predstavlja ne samo gubitak za njegovu porodicu i prijatelje već i za čitavu srpsku književnost i kulturu. Ova informacija je objavljena putem izdavačke kuće Arhipelag, koja je izdala značajan deo njegovih dela.
Simović je rođen 1935. godine u Užicu. Po završetku srednje škole, upisao je Filološki fakultet u Beogradu, gde je diplomirao iz oblasti istorije jugoslovenske književnosti i srpskohrvatskog jezika. Tokom studentskih dana bio je angažovan kao urednik studentskog književnog časopisa „Vidici“, a kasnije je radio i kao urednik u kulturnoj redakciji Radio Beograda, što mu je omogućilo da postane svestran i dobro informisan o književnoj sceni.
Tokom svoje bogate karijere, Simović je objavio brojne pesničke zbirke koje su ostavile dubok trag na srpsku poeziju. Njegova dela, kao što su „Slovenske elegije“ (1958), „Veseli grobovi“ (1961), i „Poslednja zemlja“ (1964), samo su neki od naslova koji su ga učinili prepoznatljivim. Uz pesništvo, bavio se i dramom, sa uspesima kao što su „Hasanaginica“, „Čudo u Šarganu“, i „Putujuće pozorište Šopalović“. Njegove drame su izvodili ne samo u Srbiji već i u inostranstvu, što govori o njegovom univerzalnom umetničkom jezičkom izrazu.
Osim poezije i drame, Simović je pisao i eseje o književnim delima svojih savremenika i likovnim umetnicima. Njegova knjiga „Čitanje slika“ objavljena 2023. godine, sadrži njegove refleksije o umetnosti, dok je „Duplo dno“ osvrt na pisce koji su oblikovali srpsku književnu scenu. Takođe, njegovo delo sadrži i dnevnik snova „Snevnik“ (1998) i roman „Užice sa vranama“ (1995).
Jedan od značajnih aspekata njegovog stvaralaštva je serija knjiga rasprava koje se bave aktuelnim pitanjima književnosti, kulture i društva, poput „Galop na puževima“ (1994) i „Neslana so“ (2023). Njegov rad nije ostao neopažen, a Simović je dobijao nagrade za svoje doprinose u poeziji, drami i esejistici. Od 1994. godine bio je redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti, čime je dodatno potvrdio svoj značaj u srpskoj kulturi.
Ono što je posebno zanimljivo je da je Simović bio posvećen pisanju knjige pesama „Riba sa dva repa“ do kraja svog života. Ova knjiga, koja će biti objavljena naknadno, zadržiće u sebi njegov umetnički trag.
Akademik Miro Vuksanović je nakon njegovog odlaska istakao da u savremenoj srpskoj književnosti nije bilo pisca koji je podjednako dotakao visoke umetničke kote kao Simović. On je smatrao da je Simović bio pesnik koji je „prosejavao svako slovo u svom stihu“, dok je kao dramski pisac svoju pozornicu delio sa mestima širom Evrope, pa i Japana. Prema Vuksanovićevim rečima, on je bio veliki hroničar Srbije, a njegov rad obuhvatao je analizu društvenih zabluda.
Gojko Božović, pesnik i izdavač, naveo je da sa Simovićem odlazi čitava jedna epoha srpske kulture. Istakao je da je Simović oličavao spoj književnosti i angažmana, govoreći o problemima društva u svojoj poeziji, drami i esejima. Prema Božoviću, Simovićeva dela predstavljaju susret sa svakodnevnim misterijama, dok su isto tako i refleksija njegovog užičkog detinjstva, rata i istorije.
Na kraju, Ljubomir Simović ostavlja trajni pečat u srpskoj književnosti, kao „klasik srpskog pesništva“ koji je uspeo da unese univerzalne teme u toponime Zapadne Srbije. Njegova sposobnost da prevede ljudske emocije i iskustva u reči učinila ga je jedinstvenim i nezaboravnim autorom. Odlazak ovog velikana kulture je trenutak tugovanja, ali i prilika da se ponovo otkriju i cene njegova dela koja će živeti kroz generacije.
