Stanovnici Severne Koreje, uprkos strogoj cenzuri koju sprovodi njihov vođa Kim Džong-Un, imaju određene mogućnosti za uživanje u sportskim dešavanjima, posebno u engleskoj Premijer ligi. Iako je ovo jedno od najpopularnijih fudbalskih takmičenja u svetu, pristup njegovim sadržajima je ograničen i prate ga posebna pravila koja odražavaju političke tenzije između Severne i Južne Koreje.
Jedna od najvažnijih odluka koju je Kim Džong-Un doneo u vezi sa sportom jeste zabrana emitovanja utakmica tri fudbalska kluba: Totenhema, Brentforda i Vulverhemptona. Ove zabrane su postavljene zbog činjenice da se u ovim timovima nalaze fudbaleri iz Južne Koreje, koja je sused Severne Koreje i smatra se političkim rivalom. Ova odluka oslikava opšti trend cenzure u zemlji, gde se svaka vrsta zanimanja ili manifestacija koja može biti povezana sa Južnom Korejom strogo kontroliše i zabranjuje.
Jedan od najistaknutijih fudbalera koji igra za Totenhem je Son Hjung-Min, južnokorejski kapiten, koji je postao globalno prepoznat zbog svoje veštine i uspeha na terenu. Njegova prisutnost u timu predstavlja simbol južnokorejske sportskosti, a njegova izuzetna igra očigledno iritira vlasti u Pjongjangu. U isto vreme, Hvang Hi-Čan, takođe južnokorejski fudbaler, igra za Vulverhempton, dok se Kim Đi-Su, defanzivac, povremeno pojavljuje u Brentfordu.
Kako bi kompenzovao ovu zabranu i zadržao fascinaciju stanovništva za sport, režim Kim Džong-Una nudi mogućnost gledanja drugih utakmica Premijer lige, ali sa jasnim isključenjem pomenutih ekipa. Ova selektivnost u programiranju pokazuje koliko je vlastima važno održati kontrolu nad informacijama koje dobijaju njihovi građani. Pritom, države poput Severne Koreje često koriste sport kao alat propagande, dok istovremeno nametaju strah od bilo kakvog inostranog uticaja.
Tehnološke barijere i cenzura predstavljaju dodatne prepreke za severnokorejske ljubitelje fudbala koji žele da prate svoje omiljene timove. Ipak, uz određene napore, neki od njih pronalaze načine da zaobiđu ove prepreke putem online platformi i VPN-a, kako bi uživali u sadržaju koji je zabranjen u njihovoj zemlji. Ova hrabrost pokazuje da ljubav prema sportu može prevazići političke razlike i cenzorske mere.
Na globalnom nivou, Kim Džong-Unovo budno oko na sportsku scenu podseća na širu sliku kako autoritarni režimi često reaguju na sportska dešavanja. Čak i najobičnije manifestacije koje bi mogle da pruže radost i jedinstvo, u Severnoj Koreji postaju predmet stroge kontrole i cenzure. Regime se često boje da bi sport mogao poslužiti kao platforma za okupljanje naroda i potencijalno izazvati nezadovoljstvo prema vladi.
Uprkos ovoj situaciji, ljubav prema fudbalu ne jenjava ni u Severnoj Koreji. Umesto da se povuku, mnogi stanovnici i dalje prate vestima o igračima i timovima iz Premijer lige kada god imaju priliku. Ova strast će verovatno i dalje postojati, bez obzira na teškoće kroz koje prolaze da bi uživali u sportu koji obožavaju.
Na kraju, Kim Džong-Un možda ima čuveni nadzor nad medijima i sportskim događajima, ali se čini da ništa ne može smanjiti strast severnokorejskog naroda za fudbalom, čak ni političke tenzije koje određuju njihove svakodnevne živote. Fudbal ostaje jedna od onih sporednih stvari koje su, prema rečima čuvenog filozofa, važnije od svega.
