Branko Tunić, hrvatski državljanin i bivši pripadnik oružanih snaga, ponovo je osuđen na osam godina zatvora za ratni zločin nad ratnim zarobljenicima u logoru „Rakitje“ u Zagrebu. Sud u Beogradu izrekao je istu presudu kao i ranije, s obzirom na to da je Tunić nedostupan srpskim pravosudnim organima.
Prema rečima predsedavajuće sudije Snežane Nikolić Garotić, Tunić je optužen za prebijanje i mučenje 16 vojnika JNA, ali nije bio osuđen za ubistvo Marka Utržana, što je, kako je navedeno, već presuđeno u Hrvatskoj. Ovaj slučaj datira iz 30. septembra 1991. godine, kada je Utržan, tokom fizičkog nasilja, ubijen iz pištolja. Dok su svedoci tokom suđenja posvedočili da je Tunić odgovoran za njegovo ubistvo, sud se nije bavio tom optužbom jer je prepoznato da je Tunić već proglašen nevinim u Hrvatskoj, gde je tvrdio da je delovao u samoodbrani.
Sudija Garotić je objasnila da je prema evropskim konvencijama teško ponovo suditi o istim delima, te da iako postoji mogućnost za ponovno suđenje u drugoj državi, ovde su primili u obzir prethodne presude. Hrvatska, kao država, nije potpisnica konvencije o priznanju međunarodnih presuda, a sud je odlučio da poštuje prethodne odluke, uzimajući u obzir ljudska prava.
U dokumentima svedočanstava, navedeno je da su vojnici JNA bili opkoljeni i da su se predali u verovanju da će biti pušteni. Međutim, umesto povratka kući, odvedeni su u logor „Rakitje“, gde su im oduzeta lična dokumenta, a pretrpeli su nasilje i mučenje. Svedoci su opisali Tunića kao niskog čoveka sa crnom kosom, koji je izvršavao fizičko nasilje nad zarobljenicima, prisiljavajući ih da učestvuju u različitim vrstama ponižavanja.
Advokat Dušan Bratić, koji zastupa porodicu Utržan i većinu oštećenih, kritikovao je presudu, ističući da je to rezultat političkog proračuna sudskog veća. Smatra da je osuđujuća presuda za ubistvo vojnika predstavljala odgovor na pritiske i odnose između Srbije i Hrvatske, te je izrazio zabrinutost da bi tadašnja presuda mogla uticati na složenost političkih odnosa.
Sve u svemu, slučaj Branka Tunića ponovo otvara neka od najdelikatnijih pitanja o pravdi i odgovornosti tokom ratnih zločina, kao i o načinu na koji se postupa s optužbama koje uključuju događaje iz ratova 90-ih godina. U svetlu dinamičnih političkih odnosa u regionu, sudske odluke i dalje ostaju tema sukoba i preispitivanja pravde.
