Opera „Figarova ženidba“ (Le nozze di Figaro) jedno je od najvoljenijih dela Volfganga Amadeusa Mocarta. Ova komična opera u četiri čina biće izvedena po treći put na sceni „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, pod dirigentskom palicom Aleksandra Kojića i u režiji Aleksandra Nikolića. Njena premijera održana je u Beču 1786. godine, a libreto je napisao Lorenco da Ponte, koji je bio inspirisan pozorišnim komadom Pjera-Ogistena Karona de Bomaršea.
Režiser i dramaturg Aleksandar Nikolić ističe magiju ovog dela, napominjući da je ono univerzalno relevantno, s temama o moći i ljudskoj prirodi. „Figarova ženidba“ se bavi problemima socijalne pravde i ljudskih prava, što su bile veoma aktuelne teme pred Francusku revoluciju. U ovoj operi, sluga Figaro nadmudruje svog gospodara, grofa Almavivu, što dodatno oslikava promene društvenih stavova tog vremena.
Nataša Tasić Knežević, sopran koji igra ulogu Marčeline, ukazuje na značaj likova Figara i grofa Almavive kao simboličkih figura koje su povezanosti s promenama u društvu. Priča seže još u vreme kada je kralj Luj XVI zabranio izvođenje tragičnog komada zbog njegove satirične prirode, ali je on kasnije, pod pritiskom, ipak dozvolio njegovu produkciju.
Ekipa koja radi na ovoj produkciji uključuje scenografkinju Miljenu Vučković, kostimografkinju Senku Ranosavljević, koreografkinju Andreju Kulešević, dok hor priprema dirigentkinja Vesna Kesić Krsmanović. U ovom izvođenju učestvuje ansambl Srpskog narodnog pozorišta, koji uključuje soliste, hor, orkestar i balet.
Interesantno je da je Marija Antoaneta pevala ulogu Suzane u svom privatnom pozorištu, što ukazuje na njen značaj kao mecene umetnosti. Mina Gligorić, sopran koji danas igra ulogu Suzane, naglašava značaj Mocartove muzike i njenog emocionalnog opusa. Ona se priprema za ovu ulogu od 2016. godine i smatra da je trenutno u idealnom trenutku vokalne i životne zrelosti da podari ovom delu pravi doprinos.
Radnja opere smeštena je u Sevilju pedesetih godina, a tokom tog razdoblja javlja se sve veća podrška oslobađanju žena i njihovim pravima. Suzana, kao lik, je temperamentna i odlučna, a njen odnos s Figaro je pun ljubavi. U ariji „Deh vieni, non tardar“ ona izražava svoju duboku i iskrenu emociju prema Figaru. Mina ističe kako je Suzana kompleksan lik koji kontinuirano prolazi kroz transformacije tokom opere, što je zahtevno i sa emocionalnog i sa glumačkog aspekta.
Upravo taj odnos između Figara i Suzane i njihova borba protiv nepravde i moći aludira na univerzalne ljudske vrednosti koje su aktuelne i danas. „Figarova ženidba“ ostaje relevantna zbog svojih suptilnih, ali ozbiljnih tema o ljudskoj prirodi i pravdi. Melodije koje je Mocart stvorio oslikavaju sve aspekte ljudskog postojanja, od radosti do tuge, od ljubavi do izdaje.
Ova opera nije samo izvođenje na sceni, već i društvena kritika koja podstiče razmišljanje o ljudskim pravima i socijalnoj pravdi, što je veoma važno u današnjem svetu. Mogućnost da se ponovo ožive ove univerzalne poruke kroz muziku i pozorište pokazuje snagu umetnosti kao sredstva za promenu i osnaživanje pojedinaca.
U ovoj produkciji, u netrpeljivosti između likova i bogate narativne strukture, odražavaju se mnoge borbe koje su prisutne i u savremenom društvu. Kao takva, „Figarova ženidba“ nas podseća na veće borbe za pravdu i jednakost, a istovremeno pruža nezaboravno umetničko iskustvo. U svakom izvođenju, ona ostavlja snažan utisak o ljudskoj duši i kompleksnosti međuljudskih odnosa, omogućavajući publici da razmišlja i oseća kroz muziku, kroz smeh, ali i kroz suze.
