Beč – Austrijski i nemački naučnici su napravili značajan proboj u razumevanju tehnike mumifikacije tela za koje se veruje da je pripadalo svešteniku iz 18. veka. Ova otkrića su na svetlost dana izašla nakon dugog istraživačkog procesa koji je otkrio da je balsamovanje izvršeno putem rektuma.
Tim istraživača, koji je obuhvatao stručnjake iz različitih oblasti, suočavao se s brojnim izazovima prilikom analize mumije. Njihova strast za otkrivanjem istine dovela je do upotrebe savremenih metoda poput skeneriranja i hemijskih analiza. Iako su raniji rendgenski snimci pokazivali nejasne rezultate, tim se nije odustao, nadajući se da će otkriti tajne ove fascinantne mumije.
Prema podacima koje je objavio Gardijan, telo mumije se pripisuje Francu Ksaveru Sidleru fon Rozenegu, članu aristokratske porodice koji je preminuo 1746. godine u 38. godini. Istraživači su se prvo suočili s izazovima u razumevanju sastava materijala unutar mumije, jer nijedan prethodni pregled nije mogao da odredi tačno kako je postupak balsamovanja bio izvršen. Tokom istraživanja, otkriveno je da su korišćeni specijalni sastojci koji su doprineli procesu očuvanja tela.
Ova mumija, prepoznata po svom nadimku „kapelan osušen na vazduhu“, zanimljiv je predmet za istraživanje u naučnoj zajednici. Uz pomoć moderne tehnologije, istraživači su otkrili da je rektumulat bio ključni deo procesa balsamacije. To je mesto na kojem su umetnuti specijalni fluidi koji su zaustavili proces raspadanja. Ovaj metod, iako neobičan, predstavlja intrigantan deo istorijskih praksi mumifikacije.
Naučnici su takođe istraživali kontekste u kojima su ovakve prakse mogle biti korišćene, što dodatno objašnjava složenost i raznovrsnost tehnika mumifikacije tokom različitih istorijskih perioda. Naime, u to vreme, mumifikacija je često imala religijski značaj, a sveštenici su bili na prvom mestu kada je reč o ovakvim praksama. Istraga je otkrila da su članovi aristokracije često podvrgavani ovom procesu kako bi sačuvali svoja tela za večnost, prema verovanjima tog perioda.
Uticaj ove studije nije samo u razumevanju jedne jedinstvene mumije, već i u širem kontekstu znanja o načinu na koji su se ljudi u prošlosti odnosili prema smrti i postupku koji su smatrali izuzetno važnim. Stoga, otkrića koja dolaze iz Beča i nemačkih istraživačkih centara ne samo da otkrivaju tajne prošlosti, već i osvetljavaju načine na koje su se kroz istoriju razvijali različiti stavovi prema smrti.
Osim toga, ovo istraživanje može da inspiriše neka dalja istraživanja i debate u istoriji medicine i antropologiji, posebno kada je u pitanju razumevanje starijih praksi koje su, na prvi pogled, izgleda bile zaboravljene ili nepoznate. Istraživači se nadaju da će ova otkrića otvoriti vrata novim pitanjima i proširiti naše razumevanje različitih kultura i njihovih pristupa smrti i očuvanju tela.
U budućnosti, moguće je da će ova otkrića pomoći i u razvoju novih tehnika za očuvanje tela i razumevanje starijih metoda balsamacije. Takođe, istraživanje će nastaviti da intrigira i inspiriše nova istraživanja, jer nauka neprestano otkriva nove aspekte ljudske istorije. Tematika mumifikacije, kao i njihova misterija, ostaju neiscrpne za znatiželjne istraživače koji traže odgovore na pitanja koja sežu duboko u prošlost.
Konačno, ovo otkriće podseća na značaj interdisciplinarnih pristupa u nauci, gde se znanja iz različitih oblasti, poput arheologije, biologije i istorije, spajaju u cilju razumevanja ljudskog iskustva kroz vekove.
