Jedne februarske noći, Luj Limijer je doživeo inspiraciju koja će promeniti svet zabave. Njegova ideja o dodavanju nekoliko poluga i točkića na šivaću mašinu probudila je njegovog starijeg brata Ogista, i tako su započeli rad na inovativnom uređaju koji će postati ključan za kinematografiju. Ova inovacija dovela je do snimanja prvog filma, nazvanog „Izlazak radnika iz fabrike Limijer u Lionu“. Ovaj kratak film postavlja temelje za budući razvoj filmovne umetnosti, a u martu 1895. godine, njihovi naslednici su počeli da predstavljaju svoju umetnost javnosti.
Na današnji dan, 13. februara 1895. godine, braća Limijer su patentirali svoj filmski projektor i obeležili tako početak kinematografije kakvu danas poznajemo. Iako su braća bila pioniri u ovom polju, moramo napomenuti da je pre njih, američki pronalazač Tomas Edison već radio na razvoju slične tehnologije. Edison je usavršio aparat za snimanje i napravio je automatizovane projekcije, ali je njegovo rešenje bilo ograničeno jer su filmovi prikazivani samo za jednog posmatrača.
Braća Limijer su kupila Edisonov aparat, eksperimentisali sa njim, i konačno osmišljavali lakšu i prenosivu verziju. Nazvali su je kinematograf, stvarajući tako uređaj koji je mogao da snima, razvija i projektuje pokretne slike. Ova kombinacija značila je da su Limijeri napravili nešto više od samog projekcionog aparata; kreirali su sveobuhvatan sistem koji bi omogućio prikazivanje filmova široj publici.
Kada je 28. decembra te godine u Parizu bio održan prvi javni prikaz filmova, gledalište je bilo ispunjeno radoznalim posetiocima. U „Grand kafeu“ su se mogli čuti uzbudljivi komentari i isčekivanje. Kroz čarobni ekran najpre su se pojavili treperavi natpisi, a zatim i pokretne slike, koje su izazvale oduševljenje i strah među posetiocima, posebno kada su se predstavili filmovi poput „Dolazak voza na stanicu Siota“. Gledaoci su bili toliko impresionirani realističnim prikazima, da su skakali sa stolica, verujući da će im vozić upravo uleteti u salu.
Reakcija publike bila je izuzetno pozitivna, a nakon nedelju dana mnogi Parižani su stajali u dugim redovima da ponovo vide uzbudljive slike, među kojima je bio i film sa glavnom glumicom, čerkom Luja Limijera, koja je postala prva filmska zvezda. Iako je kasnije izjavila da nije želela da postane filmska glumica, njen doprinos je bio značajan u razvoju muzičkih filmova.
Luj Limijer je umro 1948. godine, dok je njegov stariji brat Ogist preminuo 1954. godine. Iako su brzo prestali sa snimanjem filmova, pratili su razvoj kinematografije sa velikim interesovanjem. Alber Trarie Limijer, njihova kći, se priseća ljubavi svog oca prema umetničkim filmovima, a ne propagandnim ili ratnim temama, govoreći da nikada nije mogla da pretpostavi koliko će daleko tehnologija i umetnost otići od njihovih skromnih početaka.
U pozadini ovog revolucionarnog izuma stoji iskustvo i poznavanje fotografije koje je otac braće, Klod-Antoan, preneo svojim sinovima. Njihova edukacija u radu sa fotografijom pomogla je Luju da savlada kompoziciju i svetlost, što je bilo presudno za njegove eksperimente sa pokretnim slikama. Koristeći statičnu kameru, stvorili su temelje dokumentarnog filma počinjući da beleže svakodnevne prizore iz života.
Dakle, priča braće Limijer nije samo priča o izumu; ona je istovremeno i priča o inovaciji, umjetnosti i ljudskoj radoznalosti koja je dovela do stvaranja filmske industrije kakvu danas poznajemo. Kinematografija nije ostala statična nakon njihovog izuma, već se razvijala, transformisala i osvajala svet, ostavljajući neizbrisiv trag na kulturu i zabavu širom planete.
