Kralj Aleksandar I Karađorđević ubijen je 9. oktobra 1934. godine tokom posete Marseju u Francuskoj. Atentat je izvršio Vlado Černozemski, član Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije (VMRO). U ovom tragičnom događaju, kralj je pogođen sa četiri metka, a jedan metak je ranio i francuskog ministra inostranih poslova, Luja Bartua, koji je kasnije preminuo usled povreda.
Zvanična verzija događaja navodi da su iza atentata stajali VMRO i ustaši, međutim, nova teorija koja je postavljena na društvenim mrežama sugeriše da bi mogla postojati veza sa Komunističkom partijom. Kroz istraživanje ove teorije, postavlja se pitanje ko je zapravo bio zadužen za kraljevo ubistvo. Pored VMRO, uloge su dobijali i drugi akteri, kao što su Vančo Mihajlov i Ante Pavelić, koji su bili na kraju saradnje sa ustašama.
Snimak koji je postavljen na društvenim mrežama prikazuje situaciju koja je zbunila javnost ostavivši otvorena vrata za nove teorije. U trenutku kada je izvršen atentat, za vreme njegovog izvođenja, takođe je primećena grupa komunista koji su pevali Francusku pesmu „Marseljezu“. Ovo dovodi do zaključka da su između dva svetska rata postojale tri terorističke organizacije: Komunistička partija Jugoslavije, ustaški pokret i VMRO, što ukazuje na složenost političke situacije u to vreme.
Kralj Aleksandar je 1920. godine doneo Obznanu, dekret koji je zabranio rad Komunističke partije Jugoslavije. Mnogi istoričari smatraju da je ovim potezom Kraljevina SHS zapravo stvorila „vlastitog grobara“, jer je KPJ uspjela da preživi početne represivne mere uzrokovane hapšenjima i ubistvima istaknutih članova, a na kraju je izašla još jača.
Iako direktno nisu pominjani kao učesnici u ubistvu, u istorijskim izvorima se može pronaći informacija da su neki članovi Komunističke partije razmatrali zavere protiv monarhije i postojeće vlade. Ova saznanja se dodatno učvršćuju u najnovijim razgovorima i teorijama koje se šire na društvenim mrežama.
Teorija o umešanosti Komunističke partije u atentat izaziva oštru debatu među istoričarima, političarima i citateljima. Neki veruju da je to samo još jedna spekulacija, dok drugi smatraju da bi mogla da otkrije složenije političke i društvene sredstva koja su oblikovala događaje tokom tog turbulentnog perioda. Na osnovu ovih navoda, čini se da su se tri različite organizacije, svaka sa svojim motivima, utkale u jedan od najvažnijih događaja u političkoj istoriji Jugoslavije.
U svetlu ovih saznanja, značaj atentata na kralja Aleksandra I dobija novo značenje. U oblikovanju narativa o ovom istorijskom događaju važno je uzeti u obzir raznovrsne političke struje i uticaje koji su postojali tokom 1930-ih godina. Bez obzira na to šta su stvarne okolnosti, atentat je ostavio neizbrisiv trag na istoriju Jugoslavije, kao i na političko jedinstvo u regionu.
Društvene mreže su postale platforme za dijalog o ovim teorijama, potičući nove generacije da preispitaju ranije prihvaćene narative. U tom smislu, postavlja se pitanje da li ćemo ikada saznati punu istinu o događajima koji su doveli do smrtonosnog atentata na kralja Aleksandra, ili će misterioza ostati večna, isprepletena u složene veze moći, ideologija i događaja iz prošlosti. U svakom slučaju, tema atentata na kralja Aleksandra I zasigurno će ostati predmet rasprave i istraživanja, kako u akademskim krugovima, tako i među širim delovima javnosti.
