Ivo Andrić, jugoslovenski i srpski književnik, rođen je u Travniku 9. oktobra 1892. godine, a preminuo je 13. marta 1975. godine u Beogradu. Njegova smrt je duboko pogodila svet književnosti, a posebno njegove pristalice i poštovaoce. Andrićeva zaostavština i njezino očuvanje postali su predmet pažnje nakon njegove smrti.
Nakon što je osetio pogoršanje zdravstvenog stanja početkom decembra 1974. godine, Ivo Andrić je pozvao književnike Milana Đokovića i Gvozdena Jovanića u svoj stan u Beogradu kako bi im saopštio svoje poslednje želje. Kao član pokopnog društva „Oganj“, Andrić je odlučio da nakon smrti njegovo telo bude kremirano. Takođe, izrazio je želju da se osnuje zadužbina za opšte kulturne i humanitarne potrebe, koju bi vodila Vera Stojić, njegova dugogodišnja nezvanična lična sekretarica.
Nakon Andrićeve smrti, Vera Stojić je preuzela odgovornost za zaostavštinu pisca i korišćenje autorskih prava. Andrić je prebačen na Urgentno kardiološko odeljenje Univerzitetske klinike u Beogradu, gde su mu dijagnostikovana ozbiljna oštećenja zbog smetnji u cirkulaciji krvi u mozgu. Lekari su se borili da održe Andrića u životu sve do 13. marta 1975. godine kada je došlo do popuštanja svih vitalnih funkcija i smrtnog ishoda.
Vest o Andrićevoj smrti odjeknula je širom sveta. Novine su izveštavale o gubitku jednog od najvećih imena evropske literature, a komemorativne sednice i skupovi organizovani su u čast pisca. Lokalne institucije u Travniku, Andrićevom rodnom gradu, odlučile su da oda počast piscu i da se njegovo ime očuva kroz različite memorijalne institucije.
Ivo Andrić ostavio je neizbrisiv trag u književnosti svojim delima poput „Na Drini Ćuprija“, za koje je dobio Nobelovu nagradu za književnost 1961. godine. Njegove knjige prevedene su na više jezika i čitane širom sveta. Memorijalni muzeji posvećeni Ivi Andriću svedoče o veličini njegovog dela i uticaju koji je ostavio na svet književnosti. Andrićeva zaostavština se i danas čuva i neguje kako bi se sačuvala njegova uspomena i doprinos književnosti.
